WEGDWAAL

‘N sterverskiet trek ‘n lang wit streep.
Vallend verlos uit die hemelruim se greep.
Vergaanend val hy in doodsgang na benede.

Niemand mis hom tossen al die duisend
En voort skyn die ander flik-rend kuisend
Of wie gee dan om dis tog net ‘n ster.
Of wie het belange hy’s dan so ver.

Nou alook hoe nietig nou sterriekie wat kwyn.
Dis tog ‘n ou liggie wat nie meer skyn.
En al is daar ook baie, en een ster kunk nietig.
Met elke vergawe word God’s hart verdrietig.

Of al sou sy lig dalk elders dan flicker.
Is dit nie die doel gegeef sy beskikker.
Want hy’t tog sy plek, uniekheid sy baan.
Gegeef die gawe van voortbestaan.

Want klein, nietig, nederig bewoee.
Word groot geag in die skepper se oe.
En al sou jy dan voel soos ‘n ster wat verskiet.
Bid en vra, die here sal dit verbiet.

Die kwaad verwerp, die goeie beloon.
Of met verderf, of met ‘n kroon.
Hou al is jy dan onder of dalk bo.
Kyk na die lewe, deur ‘n kind se oe.